مرضیه برومند؛ کارگردان در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس به موضوعاتی از جمله ساخت «شهرموش ها2» بعد از 30 سال، دلایل عدم خلاقیت در کارهای کودک و میزان اهمیت جشنواره کودک پاسخ داد. شرح این مصاحبه را در ادامه می خوانید:

*خانم برومند! چرا این زمان را برای سخت «شهرموشها2» انتخاب کردید؟ در این 30 سال میسر نشد یا به خاطر مختصات این بازه زمانی که در آن هستیم دست به ساختن قسمت دوم ان فیلم زدید؟

اینطوری نبود که ایستادم 30 سال شود، مگر قبر است که باید 30 سال منتظر بنشینیم؟! البته شوخی کردم. باید بگویم الان را انتخاب نکردم یا صبر نکردم تا 30 سال بگذرد. این یک اتفاق است که امروز افتاده است. در طول این 30 سال خیلی ها به من پیشنهاد کردند چه بخش دولتی و چه بخش خصوصی که این کار را بسازم. اما من کارهای دیگری در ذهنم بود و می خواستم کارهای دیگری بکنم. آنقدر برنامه در ذهنم داشتم  که می خواستم یک کار جدید انجام دهم و دوست نداشتم به گذشته برگردم.

حالا بعد از 30 سال بالاخره این اتفاق افتاد و من طبق یک شرایطی و مشورت با دوستان دیدم دارم لج  می کنم و حق ندارم به خواست جامعه نه بگویم. این خواست همه بچه ها و چند نسل بوده و بچه های این نسل هم حق دارند، حالا که چنین امکانی وجود دارد و می شود فیلم کودک درست و حسابی و فخیم ساخته شود از آن بهره مند شوند. در این شرایط من چرا باید نه بگویم؟ بیشتر به این دلیل قبول کردم این کار را بسازم چون دیدم شرایطی فراهم شده تا یک کار کودک خیلی خوب ساخته شود.

*فکر می کنید چرا با توجه به اینکه استقبال خوبی از فیلم های ژانر کودک - مثل کلاه قرمزی- در این چند سال اخیر شده بخش خصوصی کمتر به سراغ آن می روند؟

برای اینکه بخش خصوصی به هر حال باید برگشت سرمایه داشته باشد و سینمای ما توان این موضوع را ندارد. بازگشت سرمایه در سینمای ایران خیلی محدود و نامطمئن است. شما ببینید فیلمی حتی مثل کلاه قرمزی مدت زیادی از داشتن سینماهای حوزه هنری محروم بود. خب نمایش این فیلم ها باید با فول- ظرفیت اتفاق بیافتد تا بتواند هزینه خودش را تامین کند، سرمایه برگردد و منافعی برای سازندگانش داشته باشد. این ها مسائل اقتصادی ست که بیشتر باید توسط آقای سرتیپی و همکارانش در حوزه تهیه پاسخ داده شود اما من فکر می کنم همه چیز در این مورد دست به دست هم داده است که ما در چند سال گذشته به لحاظ فرهنگی مشکلات زیادی داشته باشیم و تولیدات فرهنگی مان اینقدر ضعیف و کم باشد، هیچ اعتمادی به بازگشت سرمایه وجود نداشته باشد و تصمیمات آنی و لجبازی ها باعث شوند سرمایه یک نفر روی هوا برود!

در اینجای مصاحبه منیژه حکمت وارد شد و به حال و احوال با برومند پرداخت و با کنایه به کسانی که دعوای این دو فیلمساز زن برجسته ایران را پیش بینی کرده اند، رو به دوربین عکاس ما گفت: این عکس ها قبل از دعواست. بعد از دعوا را هم نشانتان خواهیم داد!

*سوال بعدی ما درباره این است که چرا در این چند سال اخیر در ساخت فیلم های کودک به سمت خلاقیت نرفته ایم و کارهایی با موضوعات جدید نساخته ایم؟ چرا بازگشت به گذشته و احیا کردن عروسک های محبوب سال های دور بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد؟

این دقیقا همان دلیلی ست که من نمی خواستم این کار را بسازم! معمولا هم مسئولین تلویزیون هم تهیه کننده های سینما می خواهند کارهایی را که جواب داده اند و مخاطب آن را می شناسد انجام بدهند. مثل اینکه هنرپیشه ای در نقشی طاهر می شود و مورد قبول واقع می شود، همه اش می خواهند او را بیاورند تا دوباره همان نقش را بازی کند. ریسک نمی کنند!

*دقیقا می خواهم دلیل این ریسک نکردن را بدانم. شاید عروسک جدید، با خلاقیتی فوق العاده در خلق آن، جذابیتی بیش از بقیه ایجاد کند.

بروید از خودشان بپرسید، من که ریسک می کنم. من ریسک کننده ترین کارگردانی هستم که ممکن است در ایران متصور شوید. نگاه کنید ببینید من در تلویزیون به سراغ حوزه کتاب رفتم. چه کسی راجع به کتاب سریال موفق ساخته است؟ من به سراغ حوزه محیط زیست رفتم. چه کسی راجع به آن کار کرده است؟ من در همه حوزه های فرهنگی کار ساخته ام!

*این خلاقیت ها با رویکرد فرهنگی که شما دارید واقعا ستایش برانگیز است اما چرا بقیه دست به این کار نمی زنند با توجه به اینکه شما امتحانش را پس داده اید؟

بعضا اینکار را می کنند. من اولین کسی بودم که کار اپیزودیک کردم حالا با خط قصه با بدون خط قصه، که مورد استفاده قرار گرفت. در «آب پری ها» من هم به لحاظ تصویری و هم تکنیکی نوآوری هایی کردم که نمی دانستم چگونه در می آید چون تجربه نشده بود. اما من انجامش دادم! بقیه هم حتما می توانند. بنابراین باید از خودشان سوال کنی چرا این ریسک را انجام نمی دهند.

*خانم برومند چرا کار را برای جشنواره کودک نساختید؟ آیا اهمیت جشنواره کودک آنقدر نبود که کار را به این جشنواره برسانید؟

بحث اهمیت نیست ما نمی توانستیم در آن شرکت کنیم چون ساخت کار طول می کشد و به جشنواره نمی رسد.

-----------------------------------------

گفت‌وگو از نفیسه علوی

انتهای پیام/ن.ف